Για την τρυφερότητα

...Ο έρωτας δεν ωριμάζει ποτέ. Εισβάλλει αιφνίδια στον σκοτεινό θάλαμο του όντος και ανάβει φωτιά παρανάλωμα, καταφέγγει, πυρώνει την ύπαρξη, την κατακαίει και, φεύγοντας, την κατακαλύπτει με στάχτη πικρή. Ο θάλαμος του όντος ξαναβυθίζεται στο σκότος, στο πιο σκοτεινό σκοτάδι, αυτό που εκρέει από την μνήμη την φαρμακωμένη πια, εκείνης της πυρπόλησης όλων των ουσιών του ανθρώπου. Γιατί ο έρωτας αρχίζει ως πόνος έλλειψης και περατώνεται ως μαρτύριο έλλειψης. Μέσα στην εγγενή βιαιότητά του, η τρυφερότητα, και όταν κατορθώνει να διαβεί από την σχέση/ζεύγμα, απομένει απαρατήρητη. Για να προσφέρει με αφιλοκέρδεια ελευθερίας, όταν ο έρωτας βιώνεται ως υπαρκτικός ολοκληρωτισμός. Γιατί εμφανίζεται ως 'άσκοπη' ενώ εκείνος κατακαίεται από την σκοτεινή σκοπιμότητα του πάθους, επιταγή των εγκάτων του όντος...