Ρήμαγμα

Τις παγωμένες νύχτες,
όταν κι ο τελευταίος τράχηλος σε αρνείται,
ποια αρετή σου μένει ακόμα να ρημάξεις,
ποια χαρά να στολίσεις τα όνειρά σου,
ποια αθωότητα να δικαιωθείς;

Τις παγωμένες νύχτες,
ψυχή μου, πώς αντέχεις τέτοιο ρήμαγμα,
εσύ που αναζήταγες τον ουρανό;

Πέρα από τις ιδέες των σωστών πράξεων και των λάθος πράξεων υπάρχει ένα πεδίο.
Θα σε συναντήσω εκεί.
Όταν η ψυχή ξαπλώνει σε αυτό το γρασίδι, ο κόσμος είναι πάρα πολύ πλήρης για να μιλήσουμε για ιδέες,
γλώσσα, ακόμη και η φράση "ένας τον άλλον" δεν έχει κανένα νόημα.

-

Σήμερα, όπως κάθε άλλη μέρα, ξυπνήσαμε άδειοι και φοβισμένοι.
Μην ανοίγεις την πόρτα στη μελέτη και αρχίσε να διαβάζεις.
Καταπιάσου με ένα μουσικό όργανο.
Άφησε την ομορφιά που αγαπάμε να είναι αυτό που κάνουμε.
Υπάρχουν εκατοντάδες τρόποι για να γονατίσεις και να φιλήσεις το έδαφος.

Τρεις ευχές

Δεν είναι τα γεγονότα μαρτυρικά και βαρετά;
Δεν είναι καλύτερα να έχεις τρεις ευχές
με την προϋπόθεση ότι όλες θα εκπληρωθούν;

Εύχομαι μια ζωή χωρίς μεγάλα διαλείματα
στα οποία οι τοίχοι σαρώνονται από βλήματα
μια ζωή που δεν θα φυλλομετρείται
από ταμίες.

Εύχομαι να γράφω γράμματα στα οποία
θα είμαι αρκετά περιεκτικός.

Εύχομαι ένα βιβλίο στο οποίο όλοι εσείς θα μπορείτε
μπροστά να μπαίνετε και πίσω να βγαίνετε.

Δεν θέλω να ξεχάσω ότι είναι πιο ωραία
να σε αγαπάω από το να μην σε αγαπάω.

Ο Αυτόχειρας

Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι.
Δε θα μείνει η νύχτα.
Θα πεθάνω και μαζί μου όλο
τ’ ανυπόφορο σύμπαν.
Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,
τις ηπείρους και τα πρόσωπα.
Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.
Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη.
Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.
Ακούω το στερνό πουλί.
Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.

Ψαλμός 9

Ω ρόδο πέρα από το άγγιγμα του χρόνου και των αισθήσεων
Ω φιλί περιβεβλημένο από τα μαντήλια όλων των ανέμων
εξέπληξέ με, με ένα όνειρο
έτσι ώστε η τρέλλα μου να σε αποφύγει
Αποφεύγοντας εσένα
προκειμένου να σε πλησιάσω
ανακάλυψα το χρόνο
Πλησιάζοντας εσένα
προκειμένου να σε αποφύγω
ανακάλυψα τις αισθήσεις μου
Ανάμεσα στο πλησίασμα και την αποφυγή
υπάρχει μια πέτρα στο μέγεθος ενός ονείρου
Δεν πλησιάζει
Δεν αποφεύγει
Είσαι η χώρα μου
Μια πέτρα δεν είναι αυτό που είμαι
γι' αυτό δεν μου αρέσει να αντικρύζω τον ουρανό
ούτε μπορώ να πεθάνω στο ίδιο επίπεδο με το έδαφος
Αλλά είμαι ένας ξένος, πάντα ένας ξένος

Ανάβαση

Τούτη
η στενή ανάμεσα σε τοίχους γραμμένη
άβατη-αληθινή
άνοδος κι επιστροφή
στο φωτεινόκαρδο μέλλον.

Εκεί.

Συλλαβών
μόλοι, θαλασσο-
βαμμένοι, μακριά
στον απέραντο πόντο.

Έπειτα:
σημαδούρες,
λύπης σημαδούρες αράδα
με τα
για μια στιγμή ωραία αναδυόμενα
λαμπυρίσματα της ανάσας-: ήχοι
καμπάνας φωτεινής (ντουμ-,
ντουν-, ουν-,
unde suspirat
cor),

απο-
πληρωμένοι, απο-
λυτρωμένοι, δικοί μας.

Κάτι ορατό, ακροάσιμο, η
απ-
ελευθερωμένη λέξη-σκηνή:

Μαζί.