Τις παγωμένες νύχτες,
όταν κι ο τελευταίος τράχηλος σε αρνείται,
ποια αρετή σου μένει ακόμα να ρημάξεις,
ποια χαρά να στολίσεις τα όνειρά σου,
ποια αθωότητα να δικαιωθείς;
Τις παγωμένες νύχτες,
ψυχή μου, πώς αντέχεις τέτοιο ρήμαγμα,
εσύ που αναζήταγες τον ουρανό;
Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Χρύσα καλησπέρα... έχουμε καιρό να τα πούμε... συχνά σε επισκέπτομαι καθώς η γραφή σου, όσο κι αν γδέρνει, άλλο τόσο έχει εντιμότητα και αλήθεια... να σαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή