Το τραγούδι του Σόλομον

Τραγούδα του είπε. "Τραγούδησέ μου κάτι". Ο Γαλατάς δεν ήξερε κανένα τραγούδι κι ούτε είχε καμία φωνή σπουδαία, αλλά δεν ήταν δυνατό ν'αγνοήσει τη επιτακτικότητα που είχε το παρακάλι της, Κι έτσι τραγούδησε για τη γυναίκα που του το ζήτησε μόνο λόγια, χωρίς ίχνος σκοπό, "Κορίτσι μου γλυκό, εδώ μη μ'αφήνεις, οι μπάλες του μπαμπακιού θα με πνίξουνε. Κορίτσι μου γλυκό, εδώ μη μ'αφήνεις, τα χέρια του λευκού θα με ζέψουνε". Το αίμα δε χοχλάκιζε πια στο χέρι του, στο στόμα της φάνηκαν κάτι μαύρες φουσκάλες. Κι όμως, όταν έγειρε το κεφάλι της για να κοιτάξει πάνω από τον ώμο του, ο Γαλατάς δεν κατάλαβε αμέσως ότι είχε παθάνει. Κι όταν το κατάλαβε, δεν μπόρεσε να εμποδίσει τις φθαρμένες, παμπάλαιες λέξεις να βγαίνουν όλο και πιο δυνατά από το στόμα του, λες κι αυτή η ολοένα μεγαλύτερη ένταση θα την ξυπνούσε. Αντί για την Πάιλετ, ξύπνησαν τα πουλιά κι ο αέρας αναρρίγησε στο ξαφνικό πέταγμά τους. Ο Γαλατάς ακούμπησε το κεφάλι της στο βράχο. Δυο πουλιά άρχισαν να κόβουν βόλτες από πάνω τους. Το ένα έκανε μια βουτιά στο φρεσκοσκαμμένο τάφο κι άρπαξε κάτι γυαλιστερό στο ράμφος του πριν πετάξει μακριά.

Τώρα ήξερε γιατί την αγαπούσε τόσο. Γιατί εκείνη μπορούσε να πετάει χωρίς καν ν' αφήνει τη γη. "Πρέπει να υπάρχει κι άλλη γυναίκα σαν και σένα", της ψιθύρισε. "Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει τουλάχιστον άλλη μια γυναίκα σαν και σένα σ'αυτό τον κόσμο".

...Αν αφεθείς στον άνεμο, θα μπορέσεις και να τον καβαλικέψεις...